Keşke çocuk olsam yeniden dediğin oluyor mu zaman zaman?

Büyüdüğünü kabul etmediğin ya da birçok şeyin çocukluğundaki gibi olmasını istediğin anların oluyor mu?

Bir tek düştüğüm için acısa içim diyor musun hiç? Sadece dizimin kanaması, annemin; “Önce yemeğini ye sonra dışarı çıkabilirsin.” demesi canımı acıtsa ve suratımın düşmesine sebep olsa diyor musun?

Gelip geçici günlük aşklardan, geçici heveslerden değil de sadece ve sadece çocukluğumdaki gibi kovalamaca oynarken, hızlı koştuğum için çarpsa kalbim keşke diyor musun? Ve ekliyor musun ardından keşkeyle başlayan diğer cümlelerini. Sonrasında ise “Ama ben büyümedim ki daha.” ile devam eden ve çocukluğuna dair beyninden geçen onca cümleyi…

Akşamları, beklediğin çikolatanın gelmediğinde ağladığın anlar geliyor mu aklına? Ve sadece çikolatanın yokluğundan dolayı ağladığın o günleri çok özleyeceğini düşünerek, şimdiki gözyaşlarının da aynı masumiyette olup olmadığını sorguladığın oluyor mu zaman zaman. Ya da öyle olmasını istediğin…

Akşam üzeri gelen dönme dolapçı amcanın, eliyle çevirdiği dönme dolaba binmek için sırada beklerken sıkıldığın anları, şimdi beklemekten sıkıldığın anlarla karşılaştırdığın ve içinden “Ahh!” çektiğin günlerin oluyor mu hiç?

Sevgilinin anlamını bile bilmediğin ama “Evet benim de bir sevgilim var.” dediğin ve o günlerdeki gibi sadece elini tuttuğun için mutlu olduğun günleri şimdi, “Evet, gerçek mutluluk ve sevgi oymuş.” dediğin anların oluyor mu arada?

Ya özlediğin oluyor mu? Çocuk gözüyle, düşünmeden bakabilmeyi, yorulmadan sevmeyi, sıkılmadan bağıra bağıra ağlamayı veya çok daha fazlasını…

Ya da genellemeler yaparak, “O zaman çocuktuk işte!” deyip işin içinden çıkmaya çalıştığın anların oluyor mu hiç?

Ve de çok daha fazlasını yaşadığın anların..?