Yine güzel bir pazar yazısı okudum...

Elif Şafak’ın köşesini mümkün olduğunca takip etmeye çalışırım, bu hafta da çok güzel bir yazı okudum gene…Yazının sonunda Mevlana’dan alıntılara yer vermiş. Ben de iki tanesine takıldım.

Mevlana şöyle der:

- "Kendine gel, yepyeni bir söz söyle de dünya yenilensin. Sözün öyle bir söz olmalı ki dünyanın sınırını aşmalı. "
- "İnsan pek büyük bir şeydir. Onda her şey yazılmıştır. Fakat perdeler, karanlıklar, kendisindeki o bilgiyi okumasına meydan vermez. "

Uzunca düşündüm cümleleri, yordum, yorumladım kendimce. Yepyeni bir söz söyleme vaktimiz her gün gelip geçiyorken, aynı yerde sayıklayıp durmamızdandırki takıldım bu cümleye. Düşünüyorum da şimdi öyle bir söz söylemeliyim ki kendime, tüm cümlelerimi silip süpürsün, dünyayı aşmasa da olur, beni aşsın önce, bana bile "Vay be!" dedirtsin istiyorum. Dedimya düşünüyorum şimdi… Bulacağıma da inanarak ve de değişecek her şey diyerek…

“İnsan pek büyük bir şeydir.” … Beynimiz aslında o kadar çok şeyle dolu ki zamana göre, işimize geldiğine göre, istediklerimizi alıp kullanıyoruz. Bazen içimizde bastırdığımız duygularımız, düşüncelerimiz, kimine göre yanlış olan ama bize göre sonuna kadar doğru olan inançlarımız, içimizdeki bize ulaşırken engeller oluşturabiliyor. Mevlana ne kadar da doğru demiş: “Fakat perdeler, karanlıklar, kendisindeki o bilgiyi okumasına meydan vermez.” Her şeyin anahtarı bizde varken neden takılıp kalırız anlamam…

Şimdi yeni bir yol haritası çizmek için liste yapacağım kendime, içimdeki yazılanları daha iyi görebilmek için. Sanırım vakti çoktan geldi…