90'lı yıllarda ÇOCUK OLMAK...

Okan Bayülgen’in 90’lı yıllar programını izledikten sonra ben de bir liste yapmak istedim 90’ların bana hissettirdikleri ile ilgili.

Bence 90’lar… çünkü…

* Ninja Kaplumbağalar'ı izlemekti. Çünkü ben oradaki haber spiker!i April’ı izlemekten çok keyif alıyordum.

* Susam Sokağı’nı özellikle de Edi ile Büdü’yü izlemekti. Çünkü uyumak için yattıklarında sürekli sorular soran Büdü beni çok güldürüyordu.

*Radyoyu meraklı dinlemekti. Çünkü en sevdiğin şarkıyı dinlemek için ya kasetini alacaktın ya da radyo da bekleyecektin dinlemek için.

* Kaset ve kalem ikilisiydi. Çünkü kaseti ileri sarmak için yuvarlak boşluğa kaleminizi koyarak sarma işlemini yapabiliyordunuz.

* Oya Bora’ydı. Çünkü bu şarkı ile yazlık bir yerde ses yarışmasına katılıp en sevdiğim şarkıyı; “Ara beni/Öptüm seni seni…” söylemekti.

* Barış Manço ile Adam Olacak Çocuk programını izlemekti. Çünkü ben bu programı sevmekle birlikte her izlediğimde; “Baba beni de götür buraya” cümlesini kurardım.

*Ateri oynamaktı. Çünkü Süper Maria oyununun sonuna gelme heyecanı ile keyifli zaman geçiriyordum. 

* Sanal bebekti. Çünkü sorumluluğum altında bir canlım vardı benim.

* Bisiklete binmekti. Çünkü Mor ve benden büyük olan Pinokyo modeli bisikletimle sokaklarda dolaşında şaşkın şaşkın bakan “boyundan büyük bisikleti nasıl sürüyor?” cümlesine gülümsemeyi seviyordum.

* Ev telefonlarıydı. Çünkü okul arkadaşlarınla ancak ev telefonundan konuşabiliyordum. Hatta bunun için evde iki numaramız vardı, biri evin diğeri ise sadece arkadaşlarımın aradığı bana ait ev numaramdı.

* Çocukluk arkadaşlarıydı. Çünkü o yıllardan kalanlar bu yıllarda “gerçek dost” kavramını tam anlamıyla tanımlayabiliyor.

* Süper Baba dizisiydi. Çünkü üzerinden yıllar geçse de anlamını hiçbir zaman yitirmeyecek bir şarkıydı; “Bana bir masal anlat baba/ İçinde tüm sevdiklerim/İçinde İstanbul olsun…”

* Tolga abi ve Hugo’ydu. Çünkü telefonun tuşları ile oynamak eğlenceli gözükürdü.

* Taş Devri, Riche Rich, Jetgiller ve Şeker Kız Candy izlemekti. Çünkü bu çizgi filmler için her şeyi durdurabilirdim.

* Capri-Sun içekti. Çünkü “öce hüplet, sonra gümlet” sloganını uygulamayı seviyordum.

* Bizimkiler dizisi ve banyo saatiydi. Çünkü her Pazar banyo yapar, bizimkiler dizisini izler, ardında da uyurdum.

* Sakızdı. Çünkü ekşi hastası olan ben bu tadı karmakarışık SULUGÖZ sakızını çiğnemeye bayılıyor, bakkala her gittiğimde alıyordum.

* Mahalle kültürüydü. Çünkü ben dokuztaşın, yakan topun, ip atlamanın, özellikte akşam saklambaç oynamanın kısacası sokak oyunlarının zevkini hiçbir şeye değişmem.

* Jetonlu aramaların yıllarıydı. Çünkü her okulda bir telefon kutusu ve haliyle de kalemliğimde jeton olurdu benim.

* Walkman’di. Çünkü bu koca kutu çantanda çok fazla yer kaplasada en sevdiğin kaseti, son ses dinleme özgürlüğü veriyordu sana. Pilleri çabuk bitsede.

*Cipslerin içinden çıkan taso yıllarıydı. Çünkü bu tasolar birikince ortaya çeşitli oyunlar çıkarırdık ve en çok tasosu olan oyunu kazanırdı. Evde oynanabilecek en zevkli oyunlardan biriydi.

*Çılgın Bediş’ti. Çünkü onun kurduğu hayalleri, “hayallerim olmadan asla” diyen ben çok severdim.

* Kütüphane yıllarıydı. Çünkü bir dönem ödevine sahipseniz, kütüphaneye gidip, o ansiklopedileri karıştırıp, sonra da uzun uzun o ödevleri hazırlamak zorundaydınız.

* Kıyamete inanmaktı. Çünkü 2000’li yıllarda –ki sanki çok uzak bir zaman dilimiymiş gibi- her şeyin altüst olacağına inanırdık. (Gerçi tüm felaketlerde başladı ya neyse)

 * Balkonda eve girmekti. Çünkü sürekli ev-sokak arasında olan ben, giriş katta oturmanın verdiği rahatlıkla balkondan eve girerdim.

*Aslan Kral’dı Çünkü ailece gittiğimiz bu çizgi filmi hepimiz çok beğenmiştik. Kardeşimle t-shirtlerimiz ve Aslan Kral kitaplarımız vardı.

* Resmi günleri kaçırmamaktı. Çünkü babam her 23 Nisan, 19 Mayıs gibi günlerde bizi İnönü stadına o gösterileri izlemeye götürür, istiklal caddesinde yürütür, yemek ısmarlar ve eve getirirdi.

* Büyüme isteğiydi. Çünkü 18 yaş sonrası için herkesin bir planı vardı.

* Çocukluğun en güzel anlarıydı. Çünkü çocuk olmayı; düşerek, kirlenerek, sokakta oyun oynayarak, çocuk gibi geçirdiğim zamanlardı.

* Şirinlerdi. Çünkü oradaki Şirine’ye ve Şirin Baba’ya bayılıyordum.

* Fotoğraf bastırmaktı. Çünkü digital makineler gündem de değildi. “Acaba nasıl çıktı? Yandı mı?” cümlesini kurarak 36’lık film karesinin içindeki resimleri almak için heyecanla 2-3 gün beklerdim.

Ne mutlu bana 90’larda çocuk olduğum için! 

90’lar size neler hatırlatıyor?